Соғинаман… Шунчалар қаттиқ соғинаманки, ҳатто нимани, нима сабабдан, ва хатто қачондан бери соғинаётганимни ҳам унутиб қўяман. Соғинчим тубига ғарқ бўлиб кетаётгандекман. Шу соғинч домига илиниб, яқинларимни соғинтириб қўйишдан чўчийман. Ерга қайтаман. Англайманки мен ўзимни соғинибман. Ҳали кўрмаган, кўраолмаган, тақдир ўйинлари туфайли танишиш насиб этмаган ўзимни соғинибман.Энди кеч. У ўзим олисларда, ҳаёлот дунёсида қолган. У ўзимнинг соғинганлари мени соғинмай қўйган, у ўзимнинг яқинлари мени яккалатган, у ўзим ҳатто мени ҳам соғинтирган. Менинг бу дунёда фақатгина бир ўзлигим қолган. Бу қаро дунёсига киритган ёлғиз юруғлигим – фарзандим. Энди фақат уни соғинаман, фақат унинг кўзларига термуламан, ва фақат унинг қувончлари учун яшайман. Мен сени соғинаман!