Қизларнинг маънавий қиёфасини таърифланг, дейишса, улар жуда сергап, деган бўлур эдим. Бир мисол: автобусда бир қизнинг ёнига яқинроқ турган эканман, то манзилга етгунча унинг сўзлашишдан тўхтамагалигаг гувоҳ бўлдим. Шеригига нималарнидир узлуксиз гапириб борарди. Таажжубки, бир пайт унинг уяли телефони жиринглаб қолди. Сўнгра телефонда 2-3 дақиқа гаплашгач, уйимга бориб, ўзим сенга қўнғироқ қиламан, деб хайрлашди, кейин эса шеригига қараб, "Индамасам “сотка”га “ўт қўяди”, - деди. Яна қизгина сўзлашувнинг пул билан тўланадиган тўловидан чўчир эди-ю, аммо шунча сўзнинг охиратдаги ҳисоб-китоби ҳақида парво қилмасди. Ўйланиб қолдим: нега биз на ўзимизга на ўзгаларга фойдаси бўлмаган, кераксиз, беҳуда сўзларга машғулмиз?! Ичи ғовак қамиш сингари шовиллаганимиз-шовиллаган. Ёки қалбимиз бўм-бўш ғовакми?! Ваҳоланки, нафс тарбиясининг чораларидан бири (оз емоқ, оз ухламоқ) оз гапирмоқдир, “малоъяни” – беҳуда сўзларни тарк этмоқдир.
Биз эса тўти сифатмиз. Кимдандир эшитган сўзимизни унга ҳам бунга ҳам такрорлаб чарчамаймиз. Сўзимизда ўзимизнинг фикримиз йўқ. Сўзни эса исроф қилганимиз ошиқча.
